Publicado por : Adycto 22 de maio de 2007


Xornal Aberto xurdíu como un lugar aberto ao debate e no que, a través das colaboracións, poderiamos abrirnos aos pensamentos doutras persoas. Hoxe, un dos nosos lectores decidiu dar un paso máis e escribir un interesantísimo artigo a raíz da noticia de que simpatizantes de Batasuna interrumpisen hoxe o pleno do Concello de San Sebastián. É unha visión distinta do tema, dende o punto de vista da "legalidade" da actual Lei de Partidos, pero creo que servirá para que moitos reflexionemos en profundidade sobre a situación polítíca actual e as súas repercusións nun futuro inmediato. Grazas Iuris76 por este estupendo artigo que espero que anime a máis xente a enviar as súas opinións a Xornal Aberto.


A FIN NON XUTIFICA OS MEDIOS


Estes días estamos a ser testemuñas dun capítulo máis no devenir dunha historia que, na miña opinión, nunca debería ter comezado nunha democracia que se tilda a si mesma como saudable e modélica. Estou a falar da ilegalización das listas de ANV nas eleccións municipais.


A encaixe de camariñas que a Fiscalía do Estado tivo que facer para recusar unhas listas sen proceder a ilegalizar outra formación política, evidencia os perigos que trae consigo unha medida profundamente antidemocrática como é a actual Lei de Partidos.


Vaia por diante o meu máis profundo rexeite do terrorismo e da violencia como medio de acadar obxetivos políticos dentro dun sistema democrático. Pero ese mesmo sistema perde a súa lexitimidade cando procede a privar dos seus dereitos a unha parte, por pequena que sexa, dos seus cidadáns. A Constitución Española de 1978 recolle no seu articulado referente aos dereitos fundamentais o dereito de representación de tódolos cidadans nas institucións. Ese dereito está intimamente relacionado con outro, igualmente importante, como é a liberdade de pensamento, e agora, en palabras do propio Fiscal Xeral do Estado, atopámonos con que a 120.000 cidadáns se lle priva do dereito a votar a opción política que mellor representa os seus intereses e o seu pensamento, sexan os que sexan.


LEI DE PARTIDOS


A Lei de Partidos foi deseñada, ou iso é o que nos quixeron vender, como a única alternativa viable para privar a unha banda terrorista do respaldo económico e institucional que lle proporcionaba un partido político, sobre a base de que ese partido non era senón unha parte do citado grupo terrorista e dos seus fins violentos. Respeto da merma dos dereitos fundamentais derivada da ilegalización dun partido político, asúmese como un custo que debemos asumir na loita contra o terrorismo.


Non estou dacordo con case nada do anterior. Non me parece que debamos asumir unha merma nos nosos dereitos por ningún motivo. A fin non xustifica os medios. Dicir o contrario abre a porta a extrapolacións extremas coma podería ser que a loita por tódolos medios contra o terrorismo xustifica que se actúe en contra da lei, por exemplo mediante o terrorismo de estado, e creo que coincidimos moitos en que iso non ten cabida. Nunha época na que todo o mundo ten de continuo nos beizos as verbas "estado de dereito" deberiamos plantexarnos que neste tema, a salvagarda do estado de dereito obviase mediante unha lei que vulnera os principios reitores de todo o ordeamento xurídico. Destrúe o estado de dereito desde dentro. A este respecto, toda a xente que usa esa frase debería dicila completa, é dicir, que este país é un estado "SOCIAL E DEMOCRÁTICO DE DEREITO". Nesta frase tódos os adxectivos están ao mesmo nivel, sen que poida primar un sobre os outros dous. A lei de partidos destrúe o estado de dereito e nega o calificativo que o antecede e condiciona: "democrático". Xogar coas verbas é perigoso no mundo da política.


Abundando no anterior, tampouco, e isto é o realmente importante, estou dacordo coa xustificación da Lei de Partidos como a única alternativa posible para privar a unha banda de respaldo económico por parte dunha formación política afín. Non é así. O problema de fondo que latexa neste tema é a dificultade de controlar a actividade económica dos partidos políticos. DE TODOS ELES. O feito de que se adique esa actividade a fins ilegais é o mesmo se falamos de terrorismo ou de subvencionar fundacións afíns ou a obter fondos a cambio de favores pólíticos. Son todas elas actividades ilegais. E tirando do fío deste argumento, ocúrreseme que unha adecuada fiscalización, control da actividade económica dos partidos políticos, poría freo a todas estas actividades. Pero o problema é: ¿quen lle pon o cascabel ao gato? ningún partido, e menos que ningún os partidos maioritarios, teñen interese ningún en modificar o clamorosamente opaco e irregular sistema de financiación dos mesmos, porque eles serían os primeiros en notar os seus efectos. Todos o prometen, vai nos seus programas e fan oposición co mesmo, sobre todo cando algún escándalo (filesa, faes ou outros moitos) pon de relieve o mundo que asoma detrás dos sorrintes rostros dos carteis electorais. Pero cando chega o momento ningúen fai nada.


CONCLUSIÓNS


Concluindo: os intereses dos partidos impiden que se poidan adoptar medidas coherentes para que un partido político use os fondos que recibe do estado para fins ilícitos. De maneira que é preferible ilegalizar un partido político e privar dos seus dereitos máis básicos a un sector da cidadanía, que atacar o problema de base e deseñar un sistema transparente de control da actividade económica dos partidos, sen privar a ninguén de ningún dereito fundamental e controlando o fin que se lle dá aos fondos públicos. Pero iso non convén. Non é viable, ao parecer.


A Lei de Partidos é un desatino do que teremos que nos arrepentir durante moito tempo. A súa derogación é imperativa e urxente, porque día a día se manifestan os seus desastrosos efectos. É un instrumento antidemocrático, que por unha banda restrinxe dereitos e por outro destrúe o argumento máis sólido que temos fronte ás opcións violentas, a saber: que as ideas deben debatirse nas institucións por medios democráticos e non mediante a violencia. Sen alternativa política, ¿que opción de discusión lles ofrecemos aos que non pensan coma nos? falar no bar? Non é un cauce para solucionar nada a así se evidencia tódolos días.


Cando un dos poderes do estado mostra a súa incapacidade, os outros deben completar a acción. Se ó executivo só se lle ocurre este despropósito para afrontar un problema, neste caso o xudicial debe tomar cartas no asunto. Paréceme evidente que moitos xuristas comparten o argumento de fondo deste escrito. Está na súa formación. A eles lles corresponde instar a derogación da lei; a pelota está no seu tellado. Se esperamos solucións dos partidos políticos xa estamos a ver o que nos podemos atopar. Porque hoxe é a "esquerda abertzale" mañá podes ser tí.

3 Respostas ata o de agora.

  1. Anónimo dí:

    La verdad es que el artículo está muy bien..ero hasta donde deben llegar las libertades individuales??

  2. Anónimo dí:

    Gran artigo. As cousas pódense decir máis altas (no país, en vieiros, na voz, etc) pero non máis claras, a realidade é a que é e, con todo, 120.000 persoas quedarán sen poder escoller a opción política que mellor os representa

  3. Anónimo dí:

    Moitas grazas. seméllame importante non esquecer que os dereitos dos que disfrutamos costou moito acadalos, e que non podemos renunciar a eles á primeira de cambio. E, na miña opinión, os dereitos individuais no referente á liberde de pensamento non teñen límite ningún. As ideas non matan, son os actos os que o fan.

Conversando

Con tecnoloxía de Blogger.

Arquivo Xornal Aberto

Busca no Blog

- Copyright © Xornal Aberto -Metrominimalist- Powered by Blogger - Designed by Johanes Djogan -