Un ano máis chegamos de repente, coma que sen darnos de conta, á Noiteboa. Cea coa familia, comida ao dia seguinte con outra parte da familia, discusións políticas con xente coa que non debes discutir, calentóns por calquera cousa, Raphael na tele; cuñaos, xenros, primos, tíos, pais, comida, sogras, marisco, crisis, ausentes, presentes, boas caras, felicidade de postal, chamadas telefónicas, mensaxes de texto, frío, discurso do Borbón, bos desexos, sorrisos de anuncio de Colgate, comentarios feitos a dar, miradas complices cos teus,...E todo isto misturado cun desexo irremediable de moita xente por tratar de amañar nestas datas todo o mal feito no ano. Como xa imaxinades non son moito destas datas. Hai tempo podería parecer unha pose de "neno malo" pero xa hai anos que deixei a etapa da miña vida na que podería ser considerado un neno. A verdade é que, sinceiramente, non me gustan nada estas datas e adoro cando chega o 26. Polo demais, nada que non saibades. Bueno, unha cousa. O vindeiro martes marcho para Roma a pasar uns días e o cabo de ano, así que o seguinte post será dende a capital italiana. Espero ter sorte e poder falar con Berlusconi para ver se está interesado en "comprarme" para algo ou en que participe nalgunha desas festas que seica organiza de cando en vez.

O dito, que Bo Nadal para todos!! Por certo, unha cousa que sí adoro do Nadal é que poñan na tele "Qué bello es vivir", a peli de Frank Capra protagonizada polo gran James Stewart e a fermosísima Dona Reed (nesta peli non podes deixar de namorarte dela). Pois iso, nada máis.