Onte, despois de deixar as maletas nun Hostel de Stranraer, collimos o coche e atravesamos The Rhins de lado a lado, dende Stranraer ata SandHead disfrutando dunha paisaxe incrible. Ás cinco da tarde tiñamos cita cos donos da casa de PortPatrick así que, despois do lunch -que co cambio de hora fixemos tarde-, emprendimos viaxe  o sitio en cuestion. Para que podades ver o percorrido que fixemos e sentir mellor a envexa deixámosvos este mapa no que podedes ver os Rhins e as tres cidades das que falamos: Stranraer, Sandhead e PortPatrick.

Cando chegamos a PortPatrick quedamos abraiados co bonito que era o pobo. Unha vila mariñeira convertida nun destino turístico en toda regra e coidado ata nos mínimos detalles. Achegámonos ata o porto e, xusto no medio, como prometían nas fotos que miraramos por internet, vimos a casa pola que preguntabamos. Os donos eran una parella de corentaetantos do máis amigable e ensináronnos a casa encantados. 

Se por fora era bonita por dentro era espectacular. Tres habitacións, dúas delas con camas xemelgas e outra máis con cama de matrimonio, unha cociña e un salon espectaculares, con vistas ao mar dende a parte dianteira e traseira da casa...E ademais perfectamente equipada. De luxo e, por suposto, totalmente fora nas nosas posibilidades. 

Xa coa casa vista ao completo e aínda con expresión de parvos na cara comentámoslles aos donos que a casa era incrible, como eles ben sabían, pero que escapaba do noso orzamento moitísimo e que o feito de que os molestáramos pedíndolle que nola ensinaran era máis unha cuestion de tipo turístico, por ver a zona, xa que cando vimos en internet que a alugaban por semáns comprendimos que era unha zona moi turística e que escapaba do que podiamos pagar. 

Entón o dono da casa preguntounos canto tempo tiñamos pensado pasar pola zona e nós comentámoslle que todo o inverno, ata marzo polo menos. O tipo xirouse e comezou a falar a toda velocidade coa muller. Logo de intercambiar con ela catro frases preguntounos se íamos marchar para casa durante o Nadal, ao que todos asentimos coa cabeza ao tempo, e, a continuación, se tiñamos inconvinte en deixar unha semán libre a casa durante San Valentín. Mirámonos todos á vez e, de novo a un tempo, voltamos a asentir coa cabeza. Entón o home xirouse de novo cara a muller, que sorriu de novo, o e preguntounos canto tiñamos pensado gastar no alugueiro. Dixémoslle a verdade, sen ambaxes. 

Neil, que así se chama o dono da casa, xirouse de novo cara a muller, que voltou a sorrir, e tendeu a mán para diante como tratando de pechar un trato mentres dicíanos...Se deixades libre a casa nas datas que dixen é vosa. A tempada de alugueiro non comeza ata maio e nós non vivimos aquí así que a casa ía estar vacía. Con vos aquí gañamos cartos e temos a casa coidada así que parécenos un bo trato...Tratando de non perder a compostura dixémoslle que aceptabamos encantados e formalizamos alí mesmo os papéis do alugueiro quedando para entrar na casa o domingo que ven.

De tan abraiados que quedamos nin fotos da casa sacamos por dentro. Cando subemos ao coche aínda non o podíamos crer...Foi un golpe de sorte en toda regra do que, como dicíamos ao comezo, aínda non espertamos...E ademáis temos por diante unha semán sen máis agobio que desfrutar facendo turismo pola zona...

Para darvos envexa presidimos este post cunha panorámica de PortPatrick na que sinalamos cun punto bermello cal será a ubicación ata marzo da redación de Xornal Aberto. Xa a semán que ven aumentaremos o voso nivel de envexa con fotos dende o interior....