De pequeno, supoño que coma todos nalgunha fase das nosas vidas, gostaba moito de preguntarlle aos meus pais un cento de cousas ao día. A curiosidade é algo que, cos anos, non me abandonou pero, co paso do tempo, descubrín que os meus pais eran unha fonte esgotable de respostas e que, pola contra, nos libros estaba a resposta para todo. Nese intre deixei de amolar aos meus pais para dedicarme a amolar aos bibliotecarios pero antes de chegar a esta fase, digamos literata, os meus pais, como dicía antes, sufriron abondo coas miñas interminables preguntas.

Unha fase que lembro con moita claridade é a dos refráns. Durante moitas semáns, ata que meu pai regaloume un libro de sentencias e refráns populares, cada día preguntáballe por un refrán e ademáis obrigábao (os nenos podemos ser moi pesados) a que mo explicase ata que lograba entendelo con claridade. Meu pai era un home paciente e, cada día, tiña un refrán e a súa correspondente explicación preparada para cando chegaba a casa de traballar.

E conto todo isto porque, daquela época da miña vida, lembro perfectamente un refrán que me tivo moito tempo despistado. Ao meu pai, trala pertinente explicación, díxenlle que o entendía pero pasaron moitos anos ata que realmente entendín o seu significado de verdade. A sentencia popular en cuestión era aquela de "ás veces as árbores impídenche ver o bosque" e o que eu non comprendía daquela era como podía ser posible que non veses o bosque se estabas a ver ás árbores, que eran parte dese bosque. Pobre de mín.

E digo todo isto porque o que tódolos días estamos a ver nos xornais, a escoitar nas radios, a consultar na Internet ou a ver na televisión, non son máis, ao meu modo de ver as cousas, que esas árbores das que falaba o refrán. O pingueiro diario de novas negativas sobre economía, recortes de dereitos (que non de cartos, que tamén), pérdida de liberdades, corrupción, etc, etc, fan sobre nós o mesmo efecto que as árbores sobre o bosque. Ocúltannos a realidade. E non só nos ocultan a realidade senón que ademais nos amedrentan, acobardan, enganan, adormen e, o peor de todo, impóñennos un pensamento único que nos fai repetir sentencias coma: "que outra cousa imos facer", "non hai outro camiño", "é un mal necesario", etc, etc, etc.

A realidade, avezados lectores, é que vivimos nunha colonia pero non somos capaces nin de darnos conta de que é así. Lembrade o que é unha colonia. A colonia é un territorio (Galiza, España, Europa,...) suxeito á administración e goberno dun país remoto, chamado metrópoli. Os residentes na colonia (ou sexa nós) carecen de autonomía -aínda que podan estar políticamente representados en corpos gubernamentais- e están suxeitos á soberanía do goberno metropolitano. Nas colonias, os sistemas legais, relixiosos, etc son impostos e os "gobernantes" non son máis que marionetas dos que ostentan o verdadeiro poder.

De feito, todos sabemos que a función real dos "gobernantes" da colonia é que non haxa desmáns na orde pública sexan cales sexan as medidas impostas pola metrópoli. Hoxe, por desgraza, poidemos comprobar máis claramente como esa función represora tan propia dos "gobernos" coloniais toma forza no noso Estado cando o Ministerio do Interior anuncia, en verbas do seu titular, que se está a preparar unha reforma do Código Penal para que, entre outras cousas, a resistencia pacífica sexa considerada atentado contra a autoridade ou para que difundir a través da Internet e das redes sociais convocatorias sexa considerado un delicto de integración en organización criminal.

Non só nos impoñen un sistema económico e social inxusto e infame ou nos recortan dereitos, prestacións e liberdades; senón que, ademais, queren impedirnos protestar perante as inxustizas. Como dícía o gran Castelao: "mexan por nós e dicimos que chove".

PD: A imaxe saqueina da web desmotivaciones.es