Publicado por : Adycto 17 de novembro de 2010


Moitas veces o tema do Sáhara ten estado presente en Xornal Aberto. A verdade é que levaba días sacando tempo de calquera sitio para escribir algo coherente sobre o tema. Hoxe, cando case que tiña finalizado o post, tiven a mala (ou boa) sorte de ler o artigo de opinión de hoxe de Ánxel Vence, un xornalista que para algúns é un excelente periodista e un mal articulista pero que para min é excelso en ambos campos. Cando o lin decidín tirar co meu post e poñer ao voso alcance o artigo de Vence co que comparto plenamente tanto as sensacións como as razóns. O artigo titúlase "El Sáhara, de Franco a Zapatero" e é unha excelente oportunidade de coñecer, para os que non teñan o gusto, o bo facer de Ánxel Vence. Espero as vosas doctas opinións sobre o tema.

"Abandonados a su (mala) suerte por España hace treinta y cinco años, los saharauis vuelven a sufrir hoy el desdén de la que un día fue su metrópoli y nunca ha dejado de comportarse como una fría madrastra de cuento. Si entonces los traicionó una dictadura, ahora es un gobierno autodenominado progresista el que porfía en mantener la retórica de la tradicional amistad con Marruecos –y las autocracias árabes en general– sobre la que el Caudillo edificó su política de asuntos exteriores. Tanto da si con Franco o con Zapatero, hay cosas que jamás cambian.

El papel que en noviembre de 1975 desempeñó el ministro José Solís Ruiz lo ejerce en estos tiempos democráticos el vicepresidente Alfredo Pérez Rubalcaba, que ayer mismo acordó con su colega marroquí de Interior un refuerzo de la cooperación policial entre los dos países. No es que la policía de Marruecos haya hecho grandes amigos estos días entre las organizaciones internacionales de derechos humanos, pero al menos cuenta con un comprensivo vecino a este lado del Estrecho.

Algo parecido ocurría hace treinta y cinco años. Conocido por el sobrenombre de "la sonrisa del régimen", Solís Ruiz usó entonces todo su gracejo para negociar "de cordobés a cordobés" con el rey Hassan II la entrega del Sáhara a Marruecos y Mauritania. Aunque la Marcha Verde nos había puesto rojos de vergüenza, el gobierno que presidía Arias Navarro no dudó en traspasar a otro país la soberanía de la que fue provincia del Sáhara, incluyendo a los 32.000 saharianos que hasta aquel momento se identificaban con un carné español.

Cierto es que, a cambio de negarles la justicia, España les ofrece toda su caridad para curarse los remordimientos de aquella tropelía. Si el Gobierno se niega a condenar los últimos abusos de Marruecos, el mucho más compasivo pueblo español acoge cada verano a cientos de niños saharauis para que descubran durante un mes los encantos del mar, la vida apacible y hasta el agua corriente de la que carecen en sus campamentos de refugiados.

Todo esto se hace con la mejor de las intenciones, como es natural; pero aun así puede que hayamos inventado a cuenta de ellos la beneficencia progresista en este país tan dado a los rastrillos y a las cuestaciones. Las gentes conservadoras usan en estos casos el término "caridad" mientras que las progresistas prefieren el más moderno concepto de "solidaridad"; pero en la práctica viene a ser lo mismo.

Parecería más lógico que la beneficencia con los exespañoles del Sáhara la ejerciese el Gobierno y no el pueblo, reclamando –por ejemplo– el cumplimiento del derecho de autodeterminación que Naciones Unidas ha concedido en varias ocasiones a los saharianos. Pero quia. Lejos de asumir esos compromisos internacionales y los específicos de España como potencia administradora que hizo dejación de sus funciones, el Ejecutivo de Zapatero se ha desentendido de los saharauis para abrazar la causa de Marruecos con la misma desenvoltura que el régimen de Franco.

Tal vez sea esa embarazosa comparación la que estos días lleva al Gobierno a justificar en razones de Estado una actitud que choca –en apariencia– con cualquier principio de orden progresista. Es una explicación, desde luego; aunque no sobre recordar en este caso el cercano ejemplo de Portugal. Ya fuesen de izquierdas o de derechas, los gobiernos de la vecina República mantuvieron un continuo y decente apoyo a la causa de Timor Oriental: una remota colonia lusitana que Indonesia se anexionó en un proceso muy semejante al que permitió a Marruecos hacerse con el Sáhara.

Se conoce que, aunque no muy distintas, son cuestiones geográficamente distantes. Lo único cierto es que, ayer con Franco y hoy con Zapatero, sigue habiendo razones de Estado que acaso escapen al limitado entendimiento de las gentes del común. Los saharauis han renunciado ya a entendernos."

12 Respostas ata o de agora.

  1. emigrante dí:

    Amén, totalmente de acuerdo.
    ESTO ES UNA PUTA VERGÜENZA.
    En momentos como este se te suben los colores con la actitud de nuestros gobernantes. No importa que fueran progresistas o liberales; los saharauis tienen el sempiterno desprecio de nuestros políticos, que no del pueblo español.
    En este punto es curioso ver como la causa saharaui es abrazada por le pueblo español y despreciada por nuestros representantes.
    Increible como nos curvamos ante el hijo de Hassan, ¿por qué? Si España quiere se álguien en la escena internacional tiene que tener una posición definida, no sólo en este sino en el resto del espectro político internacional. Es algo básico, tener una posición (la que sea) y defenderla a muerte. España no pinta (ni pintará) nada en política internacional porque básicamente no tiene una. Esto nos lleva a que exciudadanos españoles sufran y nosotros nos vayamos de cena con sus verdugos, cuando siempre dijimos que los saharauis son un pueblo hermano. Es nuestra responsabilidad y nos escaqueamos.
    Estos días es triste ser español, qué mierda.

    Un saludo.

  2. Adycto dí:

    A verdade é que a min gustoume tamén moito o artigo de Vence e cando o lin pensei exactamente do mesmo xeito que iniciaches ti o teu comentario, dicindo AMÉN. Pouco máis se pode dicir.
    Apertas.

  3. Thomas Pullings dí:

    No tocante ao dito por emigrante, pois case tódolos días e non só estes é triste ser español. (sobre todo polo 4-0 de onte). A razón de que dende tódalas instancias internacionais se faga oídos sordos á situación do sáhara é a mesma que no caso de Israel. Non levo a conta das resolucións da ONU que incumple diariamente o estado xudeu, pero xa deben andar preto das tres cifras. Asimesmo,no caso do Sáhara, existen múltiples resolucións internacionais que avalan a concesión da soberanía e dun referéndun de autodeterminación, que Marrocos vai seguir pasando polo forro dos miolos ata que a súa limpeza étnica lle facilite un referéndum gañado de antemán. Como dicía, as razóns son as mesmas. Detrás de todo esto laten intereses dos EE.UU. E non estou mentando á bicha. EE.UU. ven de chegar a un acordo para a venda de 24 F16 Block 52 (do mellorciño) a Marrocos, no marco dun programa moi ambicioso dun país que duplicou nos derradeiros 5 anos os seus orzamentos de defensa. Outro participante no pastel é francia, que vai modernizar unha ducia ou así de mirage F1 marroquinos ao nivel de aviónica mirage 2000. (Un bo lavado). O que se busca, aparte dun mercado para o mais caro que producen estes países, ou sexa armamento,é un equilibrio fronte ao tradicional inimigo marroquí, que non somos nós, senon Arxelia, que tamén duplicou ou triplicou as súas adquisicións de armamento, neste caso con suministradores rusos (ía por soviéticos, debe sera a costume)para que no caso de conflicto non lle poidan pechar o grifo como fixeron con nós no caso do sáhara.

    Estados Unidos considera a Marrocos como aliado privilexiado, conta con bases no seu territorio e o noso benamado Mohamed VI vende moi ben a moto de estado tapón fronte ao integrismo e da imaxe do "musulman civilizado" que EE.UU. busca.

    Así que o sáhara teno ben, ben fastidiado. E non hai máis volta que darlle. E España, que non é ninguén no concerto internacional, (Tampouco o foi na foto das azores, na que compartimos alianza con outras potencias como Burkina Faso ou a república de Palau), non vai cambiar iso. Porque España está a disputar con Francia a posición de proveedor tecnolóxico nos mercados emerxentes do Magreb, precisamente Marrocos e Arxelia, incluso Túnez, e nesa carreira hai moito que gañar. E no sáhara, que gracias aos nosos esforzos e ós de Marrocos, non hai senón bastante que perder. Porque como saques os pes do testo o noso querido Obama e o pequenín de Sarkozy, que son os que pesan de verdade, te van deixar en evidencia, Nin silla no G20, nin chamadiñas telefónicas do amigo americano, nin cooperación transpirenaica, nin nada de nada.

    Independentemente disto, se despois de 35 anos non nos decatamos de que isto do sáhara é o mesmo papelón independentemente do goberno de turno, e aínda esperamos algo do noso goberno, é que somos moi ilusos. Esta debe ser a única política de estado que ten clara España.

    Así que iso é o que hai, e como sempre eu lanzándome a facer de ácrata sen sentimentos. E lanzo outra pregunta. Visto o alentador panorama internacional, no que a ONU "lamenta o ocorrido" como se fose a erupción dun volcán, e ninguén move ficha, qué é o que debería facer España? unha prolongación da operación Romeo Sierra? (Toma de perexil, aquelo de con vento forte de levante...)
    ¿Ruptura de relacións? ¿Chamar a consultas ao embaixador? (fai ben pouco que Marrocos ten embaixador novo en España, levabamos unha boa tempada sen ningún)¿Embargo económico? ¿Pechar o valado ceutomelillense? ¿Propor unha moción de condena na ONU para que os delegados poidan despertar do seu sopor para premer todos ao unísono o botonciño de "non"?

    Non son preguntas retóricas, sinceramente a mín gustaríame que se fixese algo, pero querería saber a vosa opinión.

    Emigrante, olvidaches o idioma de Cunqueiro, Castelao, Pondal???

    Apertas.

  4. Adycto dí:

    Eu creo que o primeiro que ten que facer España, unha vez se queres coñecidos os datos do ocorrido no campamento (por observadores internacionais como Human Rigths), é condear o feito polo goberno marroquino. Nin retirada, nin proposta, nin nada. Simplemente condenar. E por qué diredes se iso non vale para nada. Pois por unha cuestión de decencia. A cidadanía,sobre todo a que o votou (e que a este paso o botará), esixe esta actitude e na historia recente de España xa puidemos comprobar que ir en contra da cidadanía e malo nas furnas logo. En resumo o que pido é que actúan como deberían. Pregunta: Que farían e dirían ZP e Trini se gobernase nestes intres Rajoy e o gabinete do galego actuase sobre Marrocos como o está a facer ZP?

  5. JLMejuto dí:

    Magistral el artículo de Ánxel Vence con el que estoy absolutamente de acuerdo.
    Hará un par de días Isaac Rosa publicaba un artículo en la sección Opinión de PÚBLICO cuya lectura recomiendo ya que además de denunciar la vergonzosa actitud de complicidad del gobierno Zapatero, enlaza con la repetida denuncia que en XORNAL ABERTO se hace sobre la diferencia de trato a según que países y circunstancias, no ya de solamente de los medios de comunicación sino también de los gobiernos y organizaciones que pretenden ser los garantes de la paz y los derechos humanos. En el artículo se denuncia además de a España a USA y a Francia.

    http://blogs.publico.es/trabajarcansa/2010/11/16/por-menos-te-bombardea-la-otan/

  6. Adycto dí:

    acabo de leer el artículo de Isaac Rosa y tiene toda la razón....porque es Marruecos que si fuese Venezuela, Cuba, Bolivia, Irán,....la que hiciese lo que ha hecho Marruecosestaría arrasada por la "humanitaria" Otan con un bombardeo masivo que traería la "democracia" a esos países....Cousas Veredes meus amigos!!

  7. Thomas Pullings dí:

    A ver, tiña outro megacomentario coma o anterior preparado e fundiuse o PC. Só era para dar uns datos, na liña que xa apuntaba da implicación dos intereses franceses e estadounidenses no tema.

    en 1777 un dos primeiros reinos que recoñeceu o incipiente estado das barras e estrelas, ao que lle quedaban seis anos de dura guerra cos ingleses para acadar a súa independencia, foi precisamente Marrocos. En 1787 firmaron un tratado de amizade que se mantén hoxe en día. Os americanos levan a cabo maniobras conxuntas con marrocos (desert lion) tódolos anos.

    O exemplo do sahara ten a súa némesis no pasado conflicto de Kosovo. Ahí non houbo intereses que valeran. Se o recordades a OTAN, incluído o exército do aire español, deixou Belgrado como a lúa para que unha pequena rexión de maioría albanesa que fora implantándose progresivamente nunha zona de soberanía histórica serbia puidese acadar a súa independencia. E non estamos a falar de que os albanokosovares fosen uns anxos precisamente. Pero os serbios non tiñan amizades tan influíntes como o amigo americano.

    De aí o agravio comparativo do que falades. Os saharahuis non lle interesan a ninguén. De cara a España, temos no noso territorio residindo máis de 800.000 marroquíes fronte a menos de 10.000 saharahuis. Marrocos é unha economía ata certo punto emerxente de 34 millóns de potenciais consumidores fronte a un censo de menos de 100.000 saharahuis. As empresas españolas, como J García Carrión (D. Simón), Mercadona, Fertiberia, Dragados, e moitas turoperadoras teñen moitos intereses en marrocos. É unha cuestión de mercantilismo aplicado á política. Non hai ninguén que o sinta máis que eu, e asegúrovos que sinto unha tremenda rabia ao ver que Mohamed 6 nos ten tomada a medida como sempre. Cada vez que asoma unha crise de goberno, que en España é o normal, Marrocos pega un xiro de torca nas súas aspiracións. Ven sendo así dende fai séculos. Agora a ZP o que menos lle interesa é outra crise fronteriza en Melilla ou problemas coas empresas españolas en Marrocos.

    En canto ao de condenar a intervención, a min paréceme pouco. É dicir, paréceme ser incluso máis cínico se cabe. Eu sumaría á condena unha protesta formal e unha proposta de resolución á ONU, para que polo menos todos tivesen que "retratarse" e torcer a cara mentres premen o botón do "non" na votación. levaría a cabo unha denuncia por xenocidio fronte o Tribunal Penal Internacional. Faría ruído, moito ruído. Chamaría a Obama, que tan molón é, para que dixese para onde está mirando agora, e sobre todo reuniríame xa mesmo con Arxelia. Non hai nada que poña máis nervioso a Marrocos que Arxelia.

    Pero iso é desaconsellable en termos xeopolíticos, que na sociedade que vivimos quere dicir que non e bó económicamente. E punto.

    A única esperanza dos saharahuis é precisamente Arxelia. Xa lle dou uns bos paus a Marrocos non fai moito, dalle cinco ou seis voltas militar e económicamente e eles sí que lle plantaron cara ao integrismo islámico con todalas consecuencias, frente ao xogo a dúas barallas que leva a cabo Marrocos. Arxelia armou, entrenou e protexeu ao Polisario e ten na súa man parar todo isto. Porque se é polo superdemócrata mundo occidental,empezando por España, máis de un está cruzando os dedos para que o derradeiro saharahui afogue en sangue e así remate o problema sen mais remordementos.

    Unha pregunta máis... ¿Qué facía González Pons na manifa pro sáhara? hai que ter pouca vergoña e ganas de sacar votos de debaixo das pedras...

  8. emigrante dí:

    Esto lo que demuestra es la gran mierda que es España en la política internacional. Me acuerdo cuando Chirac amenazó con armas nucleares como le tocasen los huevos los musulmanes y todos se la envainaron y callados como putas. Somos los únicos gilipollas que pagamos rescates cuando nos secuestran a los niños pijos de las ONG en África o los piratas se hacen con un barco nuestro. Que prueben a secuestrar un francés a ver que pasa.
    Lamentablemente este es un problema que se solucionará cuando Musulmania (perdón Marruecos) quiera; es decir, cuando se le antoje ejecutar la Solución Final. ¿Quién se lo impediría? España, jaja; USA, jajaja; Francia, jajaja. Esto fue sólo un globo sonda.
    Esperad y veréis.

    PD: Señor Pullings, lamentablemente lo que se me está olvidando es el español. Por eso lo uso siempre que puedo.

  9. Adycto dí:

    o de Pons, a verdade non ten nome e canto a todo o dito anteriormente estou de acordo na maioría das cousas. Canto o de condear, como dicía, e o mínimo que se pode facer aínda que, evidentemente, no é o que hai que facer.

  10. Anónimo dí:

    Antes de comparar la situación del pueblo saharaui con la del pueblo palestino y el albanokosovar deberíamos analizar también la situación del pueblo marroquí. El pueblo marroquí también sufre en sus propias carnes la monarquía autoritaria. De hecho el padre del joven Mohamed VI cometió algún que otro "pequeño" exterminio entre su propio pueblo. Aunque seguramente a la mayoría de los marroquies no les haga mucha gracia lo de la causa saharaui, hay que juzgarlos más meticulosamente.Me refiero a que la implicación del pueblo marroquí no está libre de cierta represión. Algo que creo que no ocurría tan directamente en el caso serbio. En cuanto al estado de Israel no hay mucho más que decir sobre el grado de implicación de su ciudadanía y sobre el racismo que desprende. Todo en relación a las posibilidades que tuvieron los diferentes pueblos a la hora de conformar su propio pensamiento, o en que contexto político y socio-económico viven. Esto todo viene a colación de que la contundencia con la que debemos responder a nivel económico y militar, que no político, debería tener en cuenta la situación de los pueblos Deberíamos pensar que el único pueblo que tiene una opción no violenta de cambiar esto es el nuestro. Que a nosotros se nos murió Franco en cama y estabamos rodeados de "democracias" europeas y que Marruecos solo tiene aliados para venderles armas, no para abrir cualquier tipo de proceso democrático o "aconsejar" que sin estar en una guerra declarada nunca se puede duplicar el presupuesto en armamento solo en políticas sociales.


    ¡¡¡ marroquí hermano, tu rey es un tirano¡¡¡ ¡¡¡viva el Sahara libre¡

  11. Adycto dí:

    Moi interesante esta última e anónima participación....outro punto de vista sobre un tema tan complicado como este

  12. Anónimo dí:

    Ahí os dejo un enlace de un video que pone más carne en el asador sobre el tema del Sahara. Es de Eduardo Galeano para mi un grandisimo intelectual al mismo tiempo que militante social. También aprovecho para comentar que está sacado de Cubainformación, aunque ya lo vereis, aludiendo al carácter esclarecedor de este medio en diferentes ámbitos y no solo como "procastristas".

    Ahí os va:
    http://www.cubainformacion.tv/index.php?option=com_content&view=article&id=18122%3Aqmurosq-eduardo-galeano-baja-resolucion&catid=103&Itemid=86

Conversando

Con tecnoloxía de Blogger.

Arquivo Xornal Aberto

Busca no Blog

- Copyright © Xornal Aberto -Metrominimalist- Powered by Blogger - Designed by Johanes Djogan -